Zoals jullie wel gemerkt hebben loop ik drastisch achter met de verhalen hier op mijn blog. Het is op reis best moeilijk om met een hoog verplaatsingstempo (ik ben meestal maar een paar dagen op één plek) en het bezoeken van veel verschillende bezienswaardigheden (want ik wil natuurlijk zo veel mogelijk zien in de tijd die ik heb) bijna onmogelijk om ook nog verhalen te schrijven en deze te publiceren. Nu toch even tijd voor een korte update om een globaal idee te geven wat ik in de afgelopen weken heb uitgespookt. 

Australie in het kort

Begin mei heb ik afscheid genomen van Michigan State University. Niet lang daarna startte het grootste avontuur wat nu al een aantal weken duurt. De eerste weken van die reis heb ik in verhalen kunnen publiceren op mijn blog, of nou ja, eigenlijk heb ik alleen Hong Kong, Tokyo, Melbourne en de Outback van Australië weten te vangen in een uitgebreid verhaal. Vanaf de het rode centrale deel van Australië ben ik naar Cairns gevlogen. Hier heb ik het reistempo opgeschroefd, te beginnen door een aantal dagen volledig in de ban te zijn van scuba-duiken. In drie dagen tijd heb ik mijn PADI Open Water gehaald, wat inhoudt dat ik nu een gecertificeerd duiker ben en in principe zelfstandig het water in mag. Na die drie dagen volgden er nog twee op het Great Barrier Reef. In totaal heb ik tien keer de prachtige onderwaterwereld van het grootste koraalrif ter wereld mogen ontdekken. Clown vissen (Nemo!), anemonen, murenes, haaien (geen zorgen, het waren kleintjes), papegaaivissen in alle kleuren van de regenboog en heel veel koraal heb ik in alle fases van de dag kunnen bewonderen. Van duiken om half zeven ’s ochtends, een duik na het middageten en nachtduiken in het pikkedonker, ik leefde op de boot. Een geweldige ervaring. 

De stop in Cairns was het langst op een plek tijdens mijn hele reis. Hierna ben ik namelijk hoog tempo afgezakt naar het zuiden. Via Magnetic Island, het eiland met wilde Koala’s, naar Airlie Beach, waar ik een boottocht naar de Whitsundays heb gemaakt. De hagelwitte stranden met het zachtste en fijnste zand ter wereld en het water dat zo helder is dat het lichtblauw wordt in de zon waren adembenemend. Daarna op krokodillensafari, naar Noosa Beach waar ik heb gesurfd met dolfijnen, een driedaagse expeditie op Fraser Island, het grootste zandeiland van Australië. Na Noosa ben ik in het gebied van de Sunshine Coast gebleven om even op adem te komen bij familie. Daarna een laatste strand aangedaan bij Surfers Paradise, waar ik heb geleerd hoe je op je surfboard kan staan en golven kan berijden. Van daar naar Byron Bay, het hippie-plaatsje op het oostelijkste punt van Australië. Hier zwommen er veel walvissen en grote scholen dolfijnen die mij trakteerde op een spektakel. Daarna had ik nog een paar dagen Sydney en de Blue Mountains te verkennen voordat ik, na een stop van een dag in de hoofdstad Canberra, alweer terug moest naar Melbourne om mijn vlucht naar Azië te halen. Zelfs daar kon ik niet even rustig aan doen want ik wilde nog een trip maken naar de Twaalf Apostelen en de Great Ocean Road. Wie mij een beetje kent weet dat ik alles last minute regel en plan en die trip heb ik gedaan, jawel, de dag voor ik vertrok uit Australië.

Australië is een van de mooiste landen waar ik ooit ben geweest. De natuur is er zo anders dan in Europa of Noord-Amerika. De mensen zijn relaxed, laid back maar ook trots op hun land. Ik heb veel lokale en culturele dingen gedaan, van het bezoeken van een Aussie Football game tot het meejuichen in een pub voor een lokaal rugbyteam. Met groepstours maar ook in hostels heb ik veel nieuwe mensen leren kennen, met wie ik uit ben geweest, met wie ik gekookt heb of excursies heb gedaan, steden en dorpjes heb verkend en met wie ik goed kon praten. Het is heel bijzonder om vriendschappen voorbij te zien waaien. Je maakt contact, bent heel close maar neemt daarna afscheid en ziet elkaar nooit meer. Ik vind dat niet jammer of verdrietig, maar juist zo iets moois. Kennelijk kunnen mensen zich makkelijk kwetsbaar opstellen met een open houding voor mensen die ze niet kennen. Die connectie, als is het maar voor even, maakt het reizen heel speciaal. Als ik één ding heb geleerd van alleen reizen is het dat de bestemmingen mooi zijn, de natuur prachtig en de koala’s en kangoeroes schattig maar de mensen die je leert kennen zorgen voor de echte beleving van de reis. 

Azië tot nu toe

Na bijna zeven weken Australië kwam er een eind aan het alleen reizen want toen is Dirk aangesloten. We troffen elkaar in Singapore. Singapore, een rijkelijke stad met moderne architectuur maar ook veel bureaucratie bij de grens, het hotel en op eigenlijk alle plekken waar je kwam, was een fijne eerste stop. We konden rustig wennen. Ik aan de hoge temperaturen (ik kwam van Melbourne waar het maar 8 graden was, in Singapore was het 28) en Dirk aan het tijdsverschil. Toch hebben we ook hier veel gezien en veel gedaan voordat we naar Maleisië zijn gereisd. Een busrit van een halve dag bracht ons in Kuala Lumpur. Niet veel later vlogen we naar Penang en toen zijn we doorgereisd naar de hooglanden en theeplantages van Maleisië: Cameron Highlands. Maleisië is op zich wel mooi, maar al erg verwesterd. Haast geen authentieke Azië ervaring te vinden daar, al was met name Penang zeker het bezoeken waard. Cameron Highlands was mooi, maar veel te toeristisch en kitch, helaas. 

We waren daarom enthousiast om op 18 juli door te vliegen naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Alles wat we in Maleisië hebben gemist vonden we binnen de eerste dag in Hanoi. Vietnam is het land van de miljoenen scooters, die daadwerkelijk alles kunnen vervoeren. De ladingen bestaan uit tientallen kippen, een keukenblok, twintig stoelen die elkaar in balans houden, uitstallingen met goudvissen, vier metershoge porseleinen vazen, barbecues met hete kolen, volledige gezinnen (4 man op 1 scooter) of gewoon een hele boomstam. Meestal zijn we te laat om foto’s te maken want iedereen rijdt op hoge snelheid door, maar we kijken onze ogen uit. Na Hanoi hebben we een tweedaagse trekking gedaan in Sa Pa, de bekende rijstvelden die in de bergen als traptreden zijn uitgestrekt over de hellingen.  Het was vijftien kilometer per dag lopen in de brandende zon waarbij we stijle beklimmingen hadden en watervallen moesten doorkruizen. We sliepen bij de locals thuis en hebben zo kunnen ervaren wat voor veel mensen daar het dagelijks leven is. Na Sa Pa konden we “bijkomen” tijdens een boottocht in Halong Bay, maar ook daar hadden we op de boot een druk programma met kajakken tussen de enorme kalkstenen rotsen die uit het water torenen en het bezoeken van een grot en een lokaal vissersdorp. Daarna zijn we met de bus naar Ninh Binh gegaan waar we in twee dagen de omgeving hebben verkend en genoten hebben van de indrukwekkende natuur, weliswaar in de stromende regen van de moesson. Van Ninh Binh zijn we met de nachttrein naar Hué gegaan, waar we een keizerlijke citadel bezochten en daarna gingen we op de motor achterop naar Hoi An, een vissersdorp je in het midden van Vietnam.

Hoi An is misschien wel een van onze favoriete bestemmingen tot nu toe. Het is een pittoresk stadje met duizenden lampionnetjes, een bruisende binnenstad, talloze leuke kroegjes en restaurantjes, versierde bruggen en een erg levendige cultuur waarbij de historie van de stad goed te merken is. Daarnaast is het een stad met meer kledingzaken dan Starbuck’s in New York. Vandaag zijn we doorgereisd naar Nha Trang, een kustplaats waar voornamelijk veel Russen en Koreanen vakantie vieren aan het strand. Hier hebben we enkel een overnachting en morgen beginnen we aan een tweedaagse trip achterop de motor naar Da Lat. Onderweg gaan we langs koffieplantages, cacaoplantages, vissersdorpjes en andere lokale bezienswaardigheden. Op zondag vliegen we naar Ho Chi Minhstad en sluiten we onze tijd in Vietnam af. Daarna gaan we naar Thailand. Cambodja slaan we helaas over wegens tijdgebrek maar ook vanwege politieke onrust in het land. We zijn erg benieuwd naar wat komen gaat en hebben er veel zin in!

—

Met ons gaat alles dus goed, we leven nog 🙂 en hebben het erg naar onze zin. We zijn inmiddels redelijk gewend aan de temperaturen (het is hier net zo warm als in Nederland) en ook het backpackers-leven hebben we met zijn tweeën onder de knie. Met deze samenvatting hebben jullie in ieder geval een idee hoe het nu is en waar we zijn. Het is nog het plan om wel alle verhalen van afgelopen weken te publiceren, maar in welk tempo dat kan weet ik nog niet. Misschien dat er al wel verhalen verschijnen binnenkort, maar ik kan en durf niks te beloven. Het kan ook best zijn dat recente verhalen eerder komen dan oudere verhalen. Ik wil in ieder geval wel alle ervaringen delen dus ook als ik over drie weken (het gaat nu heel hard) weer thuis ben schrijf ik nog wel door. Tot die tijd is de beste manier om ons te volgen door foto’s te bekijken via de fotopagina. 

Liefs,

Naomi & Dirk

Aankomst

Na wederom een lange vlucht (10 uur dit keer) kom ik dan eindelijk aan in Melbourne, Australië. Het was een prima nachtvlucht waarbij ik goed heb kunnen slapen want ik had de rij voor mezelf. Ik ben helemaal kwijt welke dag het is. Hoewel ik pas drie dagen echt in steden geweest ben, ben ik al bijna een week onderweg. Ik heb al zo veel gezien dat mijn brein nog druk alles aan het verwerken is. De komende dagen heb ik een AirBNB geboekt zodat ik even rustig aan kan doen, uit kan slapen en vooral ook relaxed even de was kan doen. 

Zodra ik aankom bij de AirBNB en de weg gewezen krijg door het huis, plof ik neer op bed en val direct in een diepe slaap. Ik wordt pas rond het avondeten weer wakker. Mijn gastvrouw biedt aan om me naar de supermarkt te brengen want ik heb niets te eten bij me. Dankbaar maak ik gebruik van de lift. Ik moet zelf wel terug lopen, maar even een frisse neus halen is eigenlijk juist wel lekker. Ik voel er niet zo veel voor om te koken, dus ik haal een maaltijdsalade met een klein beetje kippensoep, wat broodjes voor de volgende dag en een stel avocado’s. Het is donker geworden als ik aan mijn weg terug begin. Mijn route loopt langs het water en verderop kan ik de lichtjes zien van de haven. Het is niet bijzonder warm, zeker in vergelijking met Hong Kong en Tokio een paar dagen geleden, maar het is nog goed te doen. ’s Avonds bekijk ik op TripAdvisor eens wat er eigenlijk allemaal te doen is in Melbourne. Ik heb net de eerste drie dingen aangeklikt als mijn ogen weer zwaar beginnen te worden. In plaats van zelf een plan te trekken besluit ik om gewoon de stad in te gaan en om het dan wel aan te kijken.

De stad in

De volgende morgen begint alweer veel te snel. Hoewel ik goed en diep geslapen heb is het nog voor zeven uur ’s ochtends en mijn biologische klok vindt dat het tijd is om op te staan. Zelf ben ik het daar wat minder mee eens, maar slapen lukt niet meer. Ik pak mijn laptop er bij en sleutel wat aan de website. De voortgang gaat langzaam, het laden tussen pagina’s en elementen duurt eeuwen en zolang mijn website nog niet werkt zoals ik wil heb ik de neiging om langzaam te zijn met het uploaden van blogposts. Een paar uur later heeft mijn lichaam nog steeds niet zo veel zin om op te staan (het bed in de AirBNB licht erg lekker) en ik begin net productief te worden. Toch klap ik mijn Macbook dicht en spring onder de douche. Er is aan het begin van de middag een gratis rondleiding door de stad en daar sluit ik me graag bij aan.

Free Walking Tours heb je eigenlijk in iedere grote stad wel. De rondleidingen worden gegeven door enthousiaste locals die veel feiten en fabel weten over hun stad en de verborgen schatten van de stad graag willen laten zien aan toeristen. De tours zijn vaak zo informatief dat mensen die al jaren in de stad wonen vaak nog nieuwe dingen leren. We verzamelen voor de staatsbibliotheek van Victoria. Onze gids is een jonge gast ergens rond de 26 jaar, schat ik. Hij draagt dikke bergschoenen, een muts en paar handschoenen en een knalgroen t-shirtje met in grote letters “I’m free!”, de naam van het bedrijf dat de tours in Melbourne en Sydney organiseert. Het is een vrij markant gezicht, maar het shirt doet waar het voor bedoeld is: het valt op. Er zijn veel mensen op de been. Mannen in pak, dames met winkeltassen, stelletjes op bankjes, een groep wat oudere studenten die met mega schaakstukken hun hersens breken op de wit-zwarte stoeptegels. Kinderen die af en aan rennen tussen hun ouders en de bibliotheek, ouderen die even een luchtje komen scheppen of de krant komen lezen. Het is een prettige plek en ik zou er de hele dag mensen kunnen kijken. De klok van de kathedraal iets verderop slaat eenmaal, het teken dat het precies half drie is, dus we vertrekken met zo’n zeventien mensen de stad in.

Onze gids weet van alles over de stad en vertelt in geuren en kleuren over de stichter van Melbourne, meneer Batman, en over het ontstaan van de colonies. Ook verhalen over de beruchte bushranger Ned Kelly, een Australische cowboy-Robin Hood crossover, komen aan de orde. We bezoeken de oude gevangenissen, die ironisch genoeg nu onderdeel zijn van de universiteit, het oude gerechtshof, het oude postkantoor (waar nu een H&M in gevestigd is), het gebouw waar ooit een World Fair gehouden werd (Parijs kwam een paar jaar later met de Eiffeltoren, dit gebouw is er niets bij).  De stad heeft, mede dankzij de Gold Rush, die in Melbourne eerder op gang kwam dan in andere delen van Australië, veel rijkelijk gedecoreerde gebouwen. De bouwstijl is overduidelijk Brits en veel van de gebouwen doen denken aan oude gebouwen in Londen, ook al is Melbourne een stuk jonger. Mijn voeten slenteren zich moe terwijl we ons een weg banen door het hippere deel van de stad. Talloze kleine steegjes met horeca, kleine winkeltjes of straatkunst (graffiti maar dan mooi) passeren de revue. 

De stad is op zichzelf niet zo bijzonder, de architectuur is zoals in elke grote stad en er zijn haast geen kenmerkende bouwwerken. Geen Opera House, geen Londen Eye of Big Ben, geen Eiffeltoren of Arc de Triomphe, geen CN Tower, niks eigenlijk dat de skyline van Melbourne typeert. Heel anders is het met de cultuur en de sfeer op straat. Op iedere hoek kom je wel iets van kunst tegen, de graffiti-artiesten hebben de hele stad overgenomen, talloze kleine ondernemingen en horeca pandjes domineren de zijstraten, goedkope rooftop bars zijn gevuld met studenten. Het is het leven buiten de grote straten die Melbourne bijzonder maken. We eindigen de tour op de oever van de Yarra Yarra, de rivier die door de stad stroomt. Yarra was het woord van de lokale aboriginals voor water. Yarra Yarra is twee keer water en staat dus voor veel water, de manier waarop zij de rivier aanduiden. Terwijl onze gids nog wat feitjes en statistieken geeft gaat de zon onder en kleuren de glazen gebouwen mee met de roze en gouden lucht. Ik luister maar half want ik ben veel te druk met de omgeving. Toch vang ik op dat Melbourne verkozen is tot de meest leefbare stad ter wereld en op de een of andere manier geloof ik dat direct.

Ik doe moeite om het sap uit mijn hamburger niet over mijn kin te laten druipen. Aan mijn picknicktafel zit nog een ander meisje die er net zo veel moeite mee heeft als ik. We hebben elkaar begroet maar zijn in stilzwijgen aan het genieten van het uitzicht, vanaf het dak  van een gebouw midden in de stad. Mijn biertje vers van de tap smaakt heerlijk, al weet ik niet of dat komt door de lange dag met veel lopen of door dat de hamburger zelf ook lekker is. Na de tour ben ik de staatsbibliotheek in geweest, waar ze allerlei oude boeken hadden (waaronder wettenbundels uit de tijd net nadat Melbourne was gesticht). Daarnaast kon ik wegkwijlen bij een tentoonstelling over de ontwikkeling van literatuur. 

Op dag twee ben ik nog steeds overvallen door vermoeidheid. Ik besluit rustig aan te doen. In een oude tram, die gratis is in het centrum, maak ik een rondje door de stad. Daarna besluit ik mijn middag in het Melbourne Museum door te brengen, waar een grote tentoonstelling is over de aboriginal cultuur. Ik wil hier graag meer over weten voor ik doorreis naar de outback en ook op de rest van mijn reis zal de informatie relevant zijn. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet is het alweer sluitingstijd. In een van de steegjes waar ik gisteren met de tour doorheen kwam eet ik risotto. Het is volop genieten, zo midden in het sfeervolle deel van de stad, terwijl de avond langzaam valt en het drukke werkleven plaatsmaakt voor mensen op zoek naar wat eten, gezelligheid en warmte. Mijn bezoek aan Melbourne was kort en werd lichtelijk overschaduwd door vermoeidheid, maar dat maakt het niet minder leuk. Tevreden bedenk ik me dat ik aan het eind van mijn rondreis door Australië hier weer terugkom. Het was een goede keuze

Ondanks de regen op dag 1 in Tokio heb ik veel gezien en gedaan. Toch was er nog het een en ander te verkennen. Op deze tweede dag, waarop ik eind van de dag naar Australië moest vliegen, heb ik het toch weer gepresteerd om een heel programma af te werken en dit keer gelukkig met wat beter weer. Het was een leuke dag met veel vis, (nog) een tempel en de dierentuin. Hierbij de tweede helft van mijn Tokio-verhaal!

DE VISMARKT

Ik ben opnieuw veel te vroeg wakker vandaag. Die jetlag wil nog niet echt uit mijn systeem. Echt zin om op te staan heb ik echter ook niet, dus ik doezel nog wat na. Gister heb ik besloten om vandaag niet belachelijk vroeg op te staan om naar de tonijn-veiling te gaan. Hoewel dit gaaf schijnt te zijn, is het er altijd druk en mensen staan al vanaf 3 uur ’s ochtends in de rij om om half 6 naar binnen te mogen. In totaal mogen er maar 60 mensen, verdeeld over 2 shifts van 20 minuten, naar binnen. Daar kom ik mijn bed niet voor uit. Rond half 9 ga ik dan toch op pad. Eerst even uitchecken bij het hotel, want ik vlieg later vandaag alweer door naar Australië. Ik gooi mijn rugzak inclusief kanariegele hoes in de bagage stalling en neem de metro. De eerste stop van vandaag is het sumo centrum iets verderop. Ik was alleen niet zo slim om de website te checken of er wel trainingen zouden zijn en uiteraard heb ik pech. Geen training. Ik gluur even door de ramen om toch iets van het trainingscentrum te zien, maar heel boeiend is het verder niet. Dan maar door naar het gene waar ik het meest naar uitgekeken heb: de vismarkt.

Mijn metrolijn stopt niet dichtbij dus ik moet een stukje lopen. Gelukkig is alle regen van gister verdwenen en is het stralend mooi weer en lekker warm. Voor mijn schoenen geldt een ander verhaal; die zijn nog door en door nat. Ik prijs mezelf gelukkig met mijn Converse All-Stars die ik ook mee heb en die vandaag mijn dag hebben gered. De vismarkt is populair onder toeristen, maar gelukkig niet op een vervelende manier zoals de tempels van gister. Het gebied bruist, al is het pas iets na 10 uur. Ik skip alle marktkraampjes in het deel dat opgezet om toeristen bezig te houden en loop door naar de groothandel markt. Zodra ik de overdekte markt op loop betreed ik een andere wereld. Om me heen rijden allerlei karretjes op hoge snelheid in en uit de fabriekshal. Iedere kar is gevuld met piepschuim dozen waar soms water uitklotst als er een scherpe bocht gedraaid wordt. Uit sommige dozen steken slangetjes. Het is half elf wanneer ik in het hartje van de markt ben. Dat is pas een half uur na openingstijd voor toeristen, maar toch zijn de eerste koopmannen al aan het inpakken. Met grote tuinslangen spoelen ze hun kraampjes schoon en ik moet regelmatig rivieren met afwaswater ontwijken. In vuilnisbakken liggen vinnen, staarten, koppen, ogen, organen, velletjes en nog meer. Van een aantal dingen kan je zien wat voor soort vis het was, in andere gevallen is het zo verminkt dat je geen idee hebt. Bij twee kraampjes had ik het geluk om een tonijn te zien. Normaal zou ik nooit enthousiast worden van een in stukken gesneden vis, maar Japan staat bekend om de tonijn en ik krijg nu pas besef van hoe groot de vissen eigenlijk zijn. Het is direct ook niet meer heel erg dat ik de veiling gemist heb. Naast tonijn is er een scala aan andere vissen aanwezig op de markt. Van sardientjes (die ik tot nu toe nooit anders gezien heb dan in blik) tot verschillende soorten garnalen. Het kan nog exotischer, want er zijn ook vissen met stekels, slakken, krabben, kreeften en zelfs wormen. Het lijkt erop dat de enige voorwaarde is dat het in het water leeft.

Na een rondje over de markt en wat stiekeme foto’s nemen haast ik mezelf weer uit het gebouw. Je krijgt enorm het gevoel dat je in de weg loopt, met alle karretjes die voorbij rijden en marktlui die in de weer zijn met hun verkopen aan klanten. De geur van vis zit inmiddels ook in mijn haar en in mijn kleding, zo doordringend was de geur in de fabriekshal. Ik ga van de groothandel terug naar de markt. In het overdekte gedeelte vind ik een kraam waar sushi verkocht wordt die je direct op kan eten. Ik koop een bakje met zalm en tonijn. Hoewel ik normaal niet zo’n fan ben van tonijn, vond ik dat ik het hier ten minste moest proberen. Het bleek een goede keuze. De vis was net vers bereid. Op het dakterras van de markthal laat ik de stukken sushi een voor een smelten op mijn tong terwijl ik geniet van het mooie weer en het uitzicht. De steegjes die grenzen aan de visveiling en het marktgebouw staan ook vol met kraampjes en winkeltjes. Hier worden kant en klare hapjes met vis aangeboden. Geen krokante stukjes kibbeling, zoals we die in Zandvoort en Scheveningen van de kraam eten, maar gefrituurde staarten en vinnen, gedroogde garnalen, octopussen en krabbetjes en een hele hoop dingen die ruiken naar vis maar waarvan ik geen idee heb wat ze zijn. Ik geniet in volle teugen van de toeristen die nieuwsgierig alle exotische etenswaren bekijken en elkaar uitdagen om het te eten. Op de ene hoek bestelt een stel verbrandde Nederlanders, die luid verklaren dat ze dit nog nooit gezien hebben, wasabi ijs om er vervolgens in te stikken. De straatjes bruisen en de kleinere tentjes die noedels met vissoep verkopen zitten gevuld met locals. Ik baan langzaam mijn weg door de vele mensen en sla vriendelijk alle satéprikkers met dode vissen die ik in mijn smoel geduwd krijg door oude vrouwtjes af. Ze komen zelfs zo dichtbij dat ik me afvraag of ze proberen mij aan te raken zodat ik me daarna verplicht voel om het te kopen.

LUIE MIDDAG

Aan het eind van een van de steegjes vind ik een Boeddhistische tempel waar ik nog niet eerder over gelezen heb. In tegenstelling tot de eerdere tempels, die er allemaal uitzagen alsof ze uit een manga of samoerai film komen is deze tempel volledig wit. Uit de tempel komt een klaagzang van diepe keelklanken die mij naar binnenlokt. Voorin de tempel zit een monnik op zijn knieën te zingen. Af en toe wisselt hij de lange en lage tonen af met een slag op een koperen schaal, die klinkt als een kerkklok. Achter hem zit een in het zwart gekleed koppel. Beide lezen ze de teksten die de monnik zingt mee uit een boekje. Aan de linkerkant van de tempel staat een krakkemikkig bordje: “please keep quiet for the memorial ceremony”. De schouders van de vrouw vooraan schudden hevig terwijl ze af en toe haar hoofd op de schouders van de man legt, terwijl ze al snikkend nog probeert mee te lezen met de monnik. Ik werp een boze blik op de toeristen die lachend binnenkomen om een muntje in de bak te gooien en het ritueel te doen die boeddhisten ook doen, gewoon omdat het kan, en knik richting het memorial bordje. Gelukkig snappen de meesten het houden ze snel hun mond. Ik ben aan de grond genageld door het gezang en blijf de herdenkingsceremonie nog even aanschouwen. Wanneer de monnik eindelijk ophoudt met zingen en de boekjes weer opbergt is het alsof ik word verlost van het gezang van een sirene op zee en besluit ik verder te gaan.

Het is nog relatief vroeg, lunchtijd ongeveer. Ik moet om vier uur weer bij mijn hotel zijn om mijn spullen op te halen en richting het vliegveld te gaan maar heb tot die tijd niks te doen. Daarom stop ik snel even in het Hard Rock Café, waar ik T-shirt nummer 22 van mijn verzameling scoor. Daarna heb ik nog genoeg tijd om de dierentuin te bezoeken. Mensen die mij goed kennen weten dat ik gek ben op dierentuinen, dus op die manier tijd doden was voor mij geen straf. Het park is niet groot, maar ze hebben er panda’s die net een jong hebben gehad. Ik slenter in een krappe twee uur de hele dierentuin af. Mijn all-stars zijn door het lopen in mijn voeten gebrand en mijn benen brengen me met tegenzin terug naar het hotel waar ik mijn spullen pak, om daarna naar het vliegveld te vertrekken. Australië wacht.

Wil je meer foto’s zien? Klik dan hier.

Na Hong Kong was het tijd voor een korte stop in Tokio, Japan. Ik was daar net als in Hong Kong maar twee nachten maar de vluchten waren wat gunstiger, waardoor ik meer tijd had om de stad te zien. Totaal had ik bijna twee volle dagen! Omdat Tokio net als Hong Kong een grote stad is en er veel te zien en te doen was heb ik mijn verhaal opgesplitst in twee delen! Hierbij de eerste helft.

EERSTE INDRUKKEN VAN TOKYO

Rond half 6 kom ik aan in mijn mini hotelletje in Tokyo. Ik gooi mijn backpack in een hoekje van de kamer en plof neer op bed. Het is een lange dag geweest. Vanochtend was ik om half 6 al op om naar het vliegveld te gaan. De vlucht had wat vertraging maar verliep verder spoedig. Op het Narita vliegveld verbaas ik me over de hoeveelheden roze en wit plastic dat overal gebruikt lijkt te worden. Van het douane-apparaat dat vingerafdrukken en een foto opslaat tot de trams, alles is plastic, veelal lichtroze. Ik pak de trein die me in minder dan een uur door alle rijstvelden heen naar de binnenstad van Tokyo brengt.

Ik schrik wakker. 21:00 uur, staat er op het scherm van mijn telefoon. Oeps, denk ik. Ik had helemaal niet de bedoeling om in slaap te vallen. Mijn maag knort, ik heb in het vliegtuig voor het laatst wat gegeten. Toch heb ik niet zo’n zin in eten want de vermoeidheid overheerst. Met tegenzin sleep ik mezelf de straat uit naar de eerste supermarkt die ik kan vinden. Het is een Japanse supermarkt en ik heb geen idee wat er allemaal op de labels staat maar ik vind een broodje dat er oké uitziet.

De volgende ochtend ben ik om 5 uur wakker en het lukt niet om weer in slaap te vallen. Het belooft een drukke dag te worden, dus ik bekijk waar ik heen wil vandaag en probeer een zo logisch mogelijke route uit te stippelen. Als eerste ga ik op pad naar de Asakusa tempels. Het stikt er van de toeristen als ik aankom, terwijl ik best vroeg op pad ben. Om mij heen hoor ik gekletter van wat klinkt als munten in een blikje. In iedere hoek van het tempelcomplex staan fortune-boxen. Het komt overeen met het principe van fortune-koekjes, alleen nu is het een muur met voorspellingen in plaats van een koekje. Gooi een muntje in de muur, schud de box tot er een staafje uit komt, open het laatje in de muur met het nummer dat overeenkomt met je stokje en in dat laatje licht dan een toekomstvoorspelling. Razend populair onder toeristen, merk ik aan het non-stop geratel. Ik heb medelijden met mensen die in het klooster werken. Hoewel beide tempels indrukwekkend zijn haalt het toerisme de authenticiteit eraf voor mij.

Mijn volgende bestemming is het keizerlijk paleis. Een deel van de route doe ik met de metro, het andere deel loop ik. Ik neem veel tussenweggetjes waar ik gelukkig ook een aantal minder bekende tempels tegen kom die door de locals gebruikt worden. De kleuren van de tempels zijn hier heel anders dan ik Hong Kong. Hoewel er nog steeds veel goud wordt gebruikt is het rood veel minder aanwezig en soms wordt er helemaal geen kleur gebruikt. Donkerbruin, zwart en wit voeren de boventoon. Dit blijkt ook het geval bij de paleiselijke gebouwen. Ik heb mazzel want de wisseling van de wacht begint net als ik aan kom. Daarna wandel ik door de tuinen, langs veel verschillende soorten bomen en honderden naaldbomen en onder andere de keizerlijke vijver met koi-karpers die door de keizerin zijn uitgezet. Aandachtig lees ik alle bordjes over de voormalige rituelen van de strijdkrachten en het keizerlijk huis. Ik leer onder andere dat de dennenbomen voor een lang leven staan. Dat verklaart waarom het er zo veel zijn.

REGEN, REGEN, REGEN…

Het is een flinke wandeling geweest en boven mij wordt de lucht steeds dreigender. Grijze wolken trekken langzaam over de hele stad. Ik neem snel de metro naar Shibuya Crossing. Als ik daar aan kom komt de regen met bakken tegelijk naar beneden. Iedereen heeft paraplu’s en de kruising is op het moment dat het verkeerslicht voor voetgangers op groen gaat dus ook volledig gevuld met paraplu’s. Ik ren de McDonalds in want dat is het eerste restaurant dat ik tegen kom. Ik wilde Sushi lunchen, maar het regent te hard om nog een andere lunchplek te vinden. Na een snelle cheeseburger sprint ik een boekwinkel in waar ze ook paraplu’s verkopen. Ik struin met paraplu en al nog wat straten af maar besluit al snel om naar de tempel Meiji-Jingu, twee metrohaltes verderop, te gaan.

Het is even zoeken maar uiteindelijk kom ik bij een groot park aan waar de tempel zich moet bevinden. Het regent nog steeds heel hard dus er is niemand anders. Het pad naar de tempel is onverhard en met iedere stap voel ik water opspatten naar mijn broekspijpen. Het water kruipt steeds verder omhoog en ook mijn schoenen moeten eraan geloven. Ik voel mijn sokken soppen in mijn net nieuwe Sketchers.

De tempel is het wel waard. Qua ontwerp is het heel anders dan de tempels die ik tot nu toe gezien heb. Er is een soort binnenplaats waar een heilige boom staat en een muur is waar je wensen op kunt hangen. Op eens komt er binnen de tempel een stoet mensen in traditionele kleding voorbij, met voorop een vrouw gehuld in een witte kimono met een grote kap die haar gezicht bedekt. “Het is een bruiloft” hoor ik de beveiliger mij en een stel, ik gok Zweedse, toeristen buiten het overdekte deel van de tempel houdt. Hoewel er weinig ceremonieels gaande was, was de optocht mensen die begeleid werden door monniken indrukwekkend. Mijn broekspijpen plakken inmiddels tegen mijn schenen. De regen blijft maar vallen dus ik wil op zoek naar eten. Ik sta voor de keuze om de regen nog even te trotseren en naar bet Shinjuku District te gaan, bekend om alle billboards en reclameschermen of om terug te keren naar het hotel, waar ik weliswaar warme en droge kleding heb, maar dan mis ik de kans om het district met lichtjes te zien. Ik besluit dat ik het maar voor lief moet nemen dat ik doorweekt ben en pak de trein.

Shinjuku is inderdaad zoals op de plaatjes. Ik dwaal door de straatjes op zoek naar een goede eettent. Het is echter al relatief laat en alle goeie tentjes zitten bom en bom vol.  Als ik eindelijk een restaurantje heb gevonden die niet in de prostitutiewijk zit met enge mannen (want dat gebied zit hier kennelijk ook) zie ik een rat door de voordeur naar buiten schieten. De sushitent waar ik wilde eten gaat al bijna sluiten en zo zijn er nog wel een aantal dingen die mij laten twijfelen of ik hier wel moet eten. “Laat maar zitten” denk ik als ik voor de derde keer hetzelfde tentje passeer. Ik neem de eerste metro terug naar het hotel en haal onderweg een hamburger. Eenmaal op mijn kamer spring ik direct onder de warme douche. Die sushi haal ik morgen wel in.

Wil je meer foto’s zien? Klik dan hier.

Hong Kong is de eerste bestemming van mijn wereldreis! Ik ben hier maar twee nachten en heb eigenlijk maar een dag om alles te zien en te doen. Toch is het gelukt! Het was rennen van hier naar daar maar het was het meer dan waard! Ik heb zo veel gezien in zo weinig tijd dat ik er, nu op terugkijkend, zelf ook een beetje van onder de indruk ben wat ik gedaan heb. Maar wat was het gaaf!

AANKOMST IN HONG KONG

Ik word wakker met hoofdpijn. De zon komt langzaam maar steeds feller door het met folie beplakte raam van de hostel-kamer. Ik reik naar mijn telefoon, die veilig is opgeborgen in mijn kussensloop, om diefstal tegen te gaan. Het scherm zegt dat het 4:48 uur is. Ik zou nu moe moeten zijn, zeker na de reis van gister. Mijn lichaam is inderdaad moe, maar mentaal ben ik klaarwakker.

Gister ben ik rond middernacht aangekomen op de Mt Davis jeugdhostel in Hong Kong. Mijn vlucht vanaf Chicago, die 15 uur duurde, was vermoeiend maar gelukkig heb ik wat kunnen slapen. Het kijken van vier films en een documentaire om mezelf in de eerste helft van mijn vlucht wakker te houden bleek een goede tactiek. De stad in komen was niet moeilijk. Het metro systeem van Hong Kong is erg gebruikersvriendelijk, al moet ik eerlijk toegeven dat ik blij ben met veel reiservaring zodat het uitvogelen van buitenlands openbaar vervoer wat makkelijker gaat. Ongeveer veertig minuten nadat ik door de douane heen was op het vliegveld bevind ik me aan de andere kant van Hong Kong, op Hong Kong Island, in Kennedy Town. Vanaf hier zou mijn hostel niet al te ver moeten zijn, maar ik leer al gauw mijn eerste les van deze reis: eilanden hier zijn niet plat. Hoewel mijn hostel hemelsbreed wel dichtbij is, blijkt het 45 minuten lopen te zijn, want het bevindt zich boven op een berg.

Mijn horloge geeft aan dat het kwart voor elf is. Paniek schiet door mijn hoofd, want ik moest voor elf uur inchecken. Ik probeer het jeugdhostel te bellen, maar zonder succes. Tegelijkertijd sms ik Ishan, een van mijn vrienden van MSU die in Hong Kong studeert, en vraag of hij nog een plek over heeft om te slapen. Hij kan me helaas niet verder helpen, dus besluit ik een gok te wagen en een taxi te nemen. De eerste vier chauffeurs die ik staande houd hebben geen idee waar het hostel is en weigeren me mee te nemen. De vijfde heeft ook geen idee, maar wil wel proberen om de weg te vinden, als ik kan navigeren. Na 15 minuten gezigzag de berg op kom ik aan bij het hostel. Inmiddels ruim na de check in tijd, maar nog op tijd voordat de front desk sluit. Nerveus maak ik excuses dat ik zo laat ben, maar het personeel vind het geen probleem en geeft me de sleutel naar mijn kamer. Vermoeid plof ik neer op het flinterdunne matras van mijn stapelbed. Ik ben zo blij dat ik niet in het donker in de stad ben gestrand dat de slechte kwaliteit van het bed en de vieze badkamers me niet veel kunnen schelen.

OP PAD

8:45, spitsuur in de Hong Kong metro. Ik bevind me op het centraal station van Hong Kong, waar meerdere lijnen samenkomen. Her is een normale werkdag vandaag, dus het is megadruk. Mensen haasten zich van de ene metrolijn naar de andere. Ik zit vast in het midden van de mensenstromen terwijl ik probeer uit te zoeken welke uitgang ik wil hebben en kan de ogen in mijn rug voelen branden. Het voelt alsof ik voor iedereen in de weg sta, maar het kan ook dat ze staren naar mijn outfit. Mijn roze hemdje, loszittende broek met patroon en mijn MSU pet steken fel af tegen de mensen die strak in pak of in nette jurkjes op weg zijn naar hun werk. Ik baan me een weg door de mensenzee en besef me ineens dat Hong Kong vroeger een Britse kolonie is. Iedereen loopt dus aan de linker kant. Ik meng me in de stroom en ga op zoek naar ontbijt.

Het is nog vroeg dus ik besluit om bij de 7eleven een broodje te halen. Ik was in eerste instantie onderweg naar het Hard Rock Café om weer een T-shirt aan mijn collectie toe te kunnen voegen, maar aangezien die nog niet opengaat besluit ik om mijn route te veranderen richting de Man Mo tempel. Onderweg verbaas ik me over de vele wolkenkrabbers in de stad. Het lijkt alsof de stad alleen maar bestaat uit hoogbouw, de ene flat nog hoger dan de ander. Ze zijn voor alle klassen van de bevolking en variëren van volledig glazen gevels tot flats die amper een raampje hebben. Sommige flats hadden ook in het Oostblok kunnen staan en zijn duidelijk snel opgezet om veel mensen te kunnen huisvesten. Het contrast tussen rijk en arm is niet alleen in de flats goed te zien, ook de straten zijn een wereld van verschil. De ene straat bestaat uit talloze kraampjes, er is nauwelijks ruimte voor een pad tussen de kratten vol etenswaren die zijn uitgestald. Kooplui proberen me gedroogde octopus en inktvis, allerlei soorten planten, fruit en groentes en honderden soorten noten aan te smeren. Anderen verkopen dim sum en noodles vanuit hun foodtruck-achtige hokjes. Alle geuren komen bij elkaar en het ruikt heerlijk. De volgende straat ruikt naar de uitstoot van benzine en staat vol prominente gebouwen van merken als Adidas en Prada. Tussen die mix van rijk en arm door zijn er diverse steegjes met kleurrijke muurschilderingen en veel groen, het is een ervaring die ik nog nergens anders heb meegemaakt.

De Man Mo tempel ligt aan Hollywood Street. Dat was in de tijd dat de Britten arriveerde de enige straat van Hong Kong Island. In het midden van de straat is in 1847 de tempel gebouwd. Het is de meest belangrijke op Hong Kong Island. Terwijl ik de drempel overstap naar binnen voel ik een licht gevoel van ongemak. Ik ben overduidelijk de enige toerist, ondanks dat het een hot-spot voor toeristen schijnt te zijn. Het voelt enigszins ongepast om in de tempel rond te lopen. Dan bedenk ik me dat ik in Europa continu kerken bezoek en dat dit iets soortgelijks is, zolang ik maar respectvol ben naar de mensen die aan het bidden zijn. Er hangt iets mysterieus over de tempel heen. De warmte van talloze waxinelichtjes maakt het uitnodigend om binnen te komen. Ik stap door een gordijn van rook dat ontstaan is door de vele stokjes wierrook die verspreid over de hele tempel zijn opgestoken. Een unieke zoete geur van bloemen en fruit en brandhout werkt op me in. Gefascineerd door alle rode en gouden kleuren en symbolen bekijk ik aandachtig ieder beeldje en altaar. Vanaf een afstandje bekijk ik ook de mensen die rituelen doen met de wierrook stokjes en daarna bidden. Ik barst van de vragen maar gun de mensen alle ruimte rondom hun gebed dus besluit om hen niet te storen.

LANTAU EILAND

Nog volledig onder de indruk verlaat ik de tempel. Ik besluit even bij te komen op Statue Plaza en om dan door te reizen naar Tung Chung, om van daaruit naar Ngong Ping village te gaan. Tussen die twee plekken loopt een 360 graden kabelbaan omhoog. Als ik in Tung Chung aankom blijkt dat de kabelbaan in onderhoud is. Balen, maar ik wil toch graag de berg op en dus ga ik met de bus. Ik ben alleen niet de enige die dat idee had en dus staan er zo’n honderd mensen al voor mij in de rij. Op het moment dat ik aansluit vertrekt er net een bus, en het bordje verspringt naar “next departure in half an hour”. Niets wijst erop dat er extra verkeer is ingezet. Bewapend met een flesje cola tegen de uitdroging besluit ik om er toch maar voor te gaan. Nog geen tien minuten later komen er ineens vier bussen opdagen, gelukkig. De reis de berg op, slingerend door de bossen, kan beginnen.

Al met al heeft het me ruim een uur gekost om van het centrum naar Ngong Ping te komen, maar de moeite is het meer dan waard. Boven op de berg bevind zich een Boeddhistisch klooster gebouwd aan het begin van de 20e eeuw en de grootste bronzen boeddha ter wereld. Onderweg kom ik meerdere monniken tegen, die bij iedere referentie naar Boeddha op hun knieën vallen om hem te aanbidden. Woorden schieten eigenlijk te kort om te beschrijven hoe de tempels eruitzagen. Ondanks dat ze dus relatief nieuw zijn, was het heel rijk en indrukwekkend. De kleuren rood, goud, blauw en groen zijn de enige kleuren die naast zwart en grijs worden gebruikt. De Boeddha boven op de berg is enorm en oogt perfect. Binnen in de Boeddha is een museum dat het verhaal van het Boeddhisme vertelt. Ook liggen er relieken binnen, waaronder een stukje bot van Boeddha. In de tempels in het klooster staan allerlei gouden beelden van Boeddha. In een ruimte staan zelfs 10.000 mini beeldjes. In het klooster neem ik een vegetarische lunch, waarbij rijst, loempia’s, soorten groenten en soep worden geserveerd. Het is veel te veel, maar wel lekker. Ook in het hele klooster ruikt het naar wierrook, dus de geuren van eten in het restaurant zijn een fijne afwisseling.

Terug de berg af moet ook weer met een bus. Ik kan of direct terug naar Tung Chung, of ik kan via een korte omweg een stop maken in Tai O. Ik kies voor dat laatste, want Tai O is een van de weinige vissersdorpjes van Hong Kong. Uniek aan Tai O is dat het volledig op palen is gebouwd. Als planoloog kan je verschillende soorten bouw van dorpjes natuurlijk niet aan je voorbij laten gaan. Ik wil graag meer weten over het verhaal achter dit plaatsje. Hoe komt het bijvoorbeeld dat dit nog niet opgeslokt is door de wolkenkrabbers van iets verderop? Hoe leven deze mensen? Hoe en of groeit het dorp? Blijven de kinderen of gaan die ergens anders naar school of werken ze met hun ouders mee op de boot? Het zoeken naar antwoorden is een onbegonnen zaak. Niemand in het dorp spreekt Engels, behalve de bootbestuurders die me voor 30$ (da’s ongeveer 3 euro) een cruise op zoek naar dolfijnen willen aanbieden. De toeristen die deze uithoek net als ik gevonden hebben happen allemaal toe en de bootjes varen af en aan. Ik wil niet weten hoe het er iets verder op zee uit ziet, met zoveel boten en een groep dolfijnen, en sla het aanbod af. Het dorpje verkennen vind ik veel interessanter. Tai O is beduidend armer dan het stedelijk gedeelte van Hong Kong. Het laat een heel andere indruk achter dan de rijkelijke tempel en de wolkenkrabbers van eerder die dag.

NEW TERRITORIES

Het eind van de middag breng ik door in New Territories, het noordelijke deel van Hong Kong. Ik slenter rond over de Kalverstraat van Hong Kong, Nathan Road en sleep mezelf over een eindeloze markt op straat waar kooplui souvenirs, kleding en elektronica en andere goedkope dingen proberen te slijten. Terwijl de avond valt ga ik richting een pier om de skyline te zien. Daarna plof ik neer op een bankje in Kowloon park, waar ze onder meer flamingo’s hebben. Ik begin moe te worden van de jetlag, dus even niksen op een bankje is na een dag veel lopen meer dan welkom.

Om acht uur heb ik afgesproken op Star Ferry Pier met Ishan, een van mijn vrienden van MSU. Als ik daar iets voor achten aankom is het er superdruk, vanuit alle hoeken komen mensen naar het water toe. Ik probeer Ishan te bereiken via het publieke wifi-netwerk, maar zonder effect. Om acht uur begint er een lichtshow. Alle gebouwen aan de andere kant van de rivier worden verlicht op het ritme van muziek. Ik vergeet de zoektocht naar Ishan en kijk mijn ogen uit naar de show. Ik ben gek van mooie architectuur en heb jarenlang in de theatergroep van mijn school gewerkt aan licht en geluid ontwerp. Deze show combineert dat. Ik tel met mijn voet mee op de maat en zie hoe de verlichting dat ook doet. Terwijl ik op ga in de verschillende ritmes, klanken en lichtelementen trilt mijn telefoon in mijn broekzak. Oproep van Ishan staat er in beeld. We stemmen snel af waar we elkaar treffen en nog geen 2 minuten later komt Ishan inderdaad opduiken. Het bleek dat we aan twee verschillende kanten van de pier naar de show gekeken hebben en het was druk, dus geen wonder dat we elkaar niet getroffen hebben.

We nemen de Ferry naar de overkant. Ideaal, want op het water is het een stuk koeler dan in de stad of in de metro. Ishan wil me meenemen naar een Nepalees restaurantje dat ergens op de zevende verdieping zit verstopt. Het is geen legale tent maar heeft heerlijk eten, volgens Ishan. We pakken de lift en komen aan op een wel erg verlaten verdieping. Niets ziet eruit alsof hier een restaurant zit. Ishan klopt aan op een van de deuren, hier zou het moeten zijn. We wachten af, maar niemand doet open. We moeten dus op zoek naar een andere plaats. We eindigen bij een shoarma tent. Ik vind het prima, goedkoop eten en niet te veel, want ik zat nog behoorlijk vol van de lunch in het klooster. Na een tijdje schuift ook Ishan’s vriendin en een vriendin van haar aan. Na wat bijpraten en het ophalen van wat herinneringen van MSU gaan we weer. Inmiddels is het op straat bijna net zo druk als het metrostation in de spits. Iedereen komt samen op straat na het werk. Het nachtleven schijnt ook spectaculair te zijn. Ishan vraagt of ik mee uit ga, maar ik ben gesloopt en besluit terug te gaan naar het hostel. Morgen moet ik me om half zeven melden bij de balie van het hostel om een lift naar de metro te krijgen. Daarna moet ik naar het vliegveld om mijn reis voort te zetten in Tokio. Mijn 36 uur durende avontuur in Hong Kong zit er op. Het was onwijs gaaf!

Wil je meer foto’s zien? Klik dan hier.