De start van Australie: Melbourne

Aankomst

Na wederom een lange vlucht (10 uur dit keer) kom ik dan eindelijk aan in Melbourne, Australië. Het was een prima nachtvlucht waarbij ik goed heb kunnen slapen want ik had de rij voor mezelf. Ik ben helemaal kwijt welke dag het is. Hoewel ik pas drie dagen echt in steden geweest ben, ben ik al bijna een week onderweg. Ik heb al zo veel gezien dat mijn brein nog druk alles aan het verwerken is. De komende dagen heb ik een AirBNB geboekt zodat ik even rustig aan kan doen, uit kan slapen en vooral ook relaxed even de was kan doen. 

Zodra ik aankom bij de AirBNB en de weg gewezen krijg door het huis, plof ik neer op bed en val direct in een diepe slaap. Ik wordt pas rond het avondeten weer wakker. Mijn gastvrouw biedt aan om me naar de supermarkt te brengen want ik heb niets te eten bij me. Dankbaar maak ik gebruik van de lift. Ik moet zelf wel terug lopen, maar even een frisse neus halen is eigenlijk juist wel lekker. Ik voel er niet zo veel voor om te koken, dus ik haal een maaltijdsalade met een klein beetje kippensoep, wat broodjes voor de volgende dag en een stel avocado’s. Het is donker geworden als ik aan mijn weg terug begin. Mijn route loopt langs het water en verderop kan ik de lichtjes zien van de haven. Het is niet bijzonder warm, zeker in vergelijking met Hong Kong en Tokio een paar dagen geleden, maar het is nog goed te doen. ’s Avonds bekijk ik op TripAdvisor eens wat er eigenlijk allemaal te doen is in Melbourne. Ik heb net de eerste drie dingen aangeklikt als mijn ogen weer zwaar beginnen te worden. In plaats van zelf een plan te trekken besluit ik om gewoon de stad in te gaan en om het dan wel aan te kijken.

De stad in

De volgende morgen begint alweer veel te snel. Hoewel ik goed en diep geslapen heb is het nog voor zeven uur ’s ochtends en mijn biologische klok vindt dat het tijd is om op te staan. Zelf ben ik het daar wat minder mee eens, maar slapen lukt niet meer. Ik pak mijn laptop er bij en sleutel wat aan de website. De voortgang gaat langzaam, het laden tussen pagina’s en elementen duurt eeuwen en zolang mijn website nog niet werkt zoals ik wil heb ik de neiging om langzaam te zijn met het uploaden van blogposts. Een paar uur later heeft mijn lichaam nog steeds niet zo veel zin om op te staan (het bed in de AirBNB licht erg lekker) en ik begin net productief te worden. Toch klap ik mijn Macbook dicht en spring onder de douche. Er is aan het begin van de middag een gratis rondleiding door de stad en daar sluit ik me graag bij aan.

Free Walking Tours heb je eigenlijk in iedere grote stad wel. De rondleidingen worden gegeven door enthousiaste locals die veel feiten en fabel weten over hun stad en de verborgen schatten van de stad graag willen laten zien aan toeristen. De tours zijn vaak zo informatief dat mensen die al jaren in de stad wonen vaak nog nieuwe dingen leren. We verzamelen voor de staatsbibliotheek van Victoria. Onze gids is een jonge gast ergens rond de 26 jaar, schat ik. Hij draagt dikke bergschoenen, een muts en paar handschoenen en een knalgroen t-shirtje met in grote letters “I’m free!”, de naam van het bedrijf dat de tours in Melbourne en Sydney organiseert. Het is een vrij markant gezicht, maar het shirt doet waar het voor bedoeld is: het valt op. Er zijn veel mensen op de been. Mannen in pak, dames met winkeltassen, stelletjes op bankjes, een groep wat oudere studenten die met mega schaakstukken hun hersens breken op de wit-zwarte stoeptegels. Kinderen die af en aan rennen tussen hun ouders en de bibliotheek, ouderen die even een luchtje komen scheppen of de krant komen lezen. Het is een prettige plek en ik zou er de hele dag mensen kunnen kijken. De klok van de kathedraal iets verderop slaat eenmaal, het teken dat het precies half drie is, dus we vertrekken met zo’n zeventien mensen de stad in.

Onze gids weet van alles over de stad en vertelt in geuren en kleuren over de stichter van Melbourne, meneer Batman, en over het ontstaan van de colonies. Ook verhalen over de beruchte bushranger Ned Kelly, een Australische cowboy-Robin Hood crossover, komen aan de orde. We bezoeken de oude gevangenissen, die ironisch genoeg nu onderdeel zijn van de universiteit, het oude gerechtshof, het oude postkantoor (waar nu een H&M in gevestigd is), het gebouw waar ooit een World Fair gehouden werd (Parijs kwam een paar jaar later met de Eiffeltoren, dit gebouw is er niets bij).  De stad heeft, mede dankzij de Gold Rush, die in Melbourne eerder op gang kwam dan in andere delen van Australië, veel rijkelijk gedecoreerde gebouwen. De bouwstijl is overduidelijk Brits en veel van de gebouwen doen denken aan oude gebouwen in Londen, ook al is Melbourne een stuk jonger. Mijn voeten slenteren zich moe terwijl we ons een weg banen door het hippere deel van de stad. Talloze kleine steegjes met horeca, kleine winkeltjes of straatkunst (graffiti maar dan mooi) passeren de revue. 

De stad is op zichzelf niet zo bijzonder, de architectuur is zoals in elke grote stad en er zijn haast geen kenmerkende bouwwerken. Geen Opera House, geen Londen Eye of Big Ben, geen Eiffeltoren of Arc de Triomphe, geen CN Tower, niks eigenlijk dat de skyline van Melbourne typeert. Heel anders is het met de cultuur en de sfeer op straat. Op iedere hoek kom je wel iets van kunst tegen, de graffiti-artiesten hebben de hele stad overgenomen, talloze kleine ondernemingen en horeca pandjes domineren de zijstraten, goedkope rooftop bars zijn gevuld met studenten. Het is het leven buiten de grote straten die Melbourne bijzonder maken. We eindigen de tour op de oever van de Yarra Yarra, de rivier die door de stad stroomt. Yarra was het woord van de lokale aboriginals voor water. Yarra Yarra is twee keer water en staat dus voor veel water, de manier waarop zij de rivier aanduiden. Terwijl onze gids nog wat feitjes en statistieken geeft gaat de zon onder en kleuren de glazen gebouwen mee met de roze en gouden lucht. Ik luister maar half want ik ben veel te druk met de omgeving. Toch vang ik op dat Melbourne verkozen is tot de meest leefbare stad ter wereld en op de een of andere manier geloof ik dat direct.

Ik doe moeite om het sap uit mijn hamburger niet over mijn kin te laten druipen. Aan mijn picknicktafel zit nog een ander meisje die er net zo veel moeite mee heeft als ik. We hebben elkaar begroet maar zijn in stilzwijgen aan het genieten van het uitzicht, vanaf het dak  van een gebouw midden in de stad. Mijn biertje vers van de tap smaakt heerlijk, al weet ik niet of dat komt door de lange dag met veel lopen of door dat de hamburger zelf ook lekker is. Na de tour ben ik de staatsbibliotheek in geweest, waar ze allerlei oude boeken hadden (waaronder wettenbundels uit de tijd net nadat Melbourne was gesticht). Daarnaast kon ik wegkwijlen bij een tentoonstelling over de ontwikkeling van literatuur. 

Op dag twee ben ik nog steeds overvallen door vermoeidheid. Ik besluit rustig aan te doen. In een oude tram, die gratis is in het centrum, maak ik een rondje door de stad. Daarna besluit ik mijn middag in het Melbourne Museum door te brengen, waar een grote tentoonstelling is over de aboriginal cultuur. Ik wil hier graag meer over weten voor ik doorreis naar de outback en ook op de rest van mijn reis zal de informatie relevant zijn. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet is het alweer sluitingstijd. In een van de steegjes waar ik gisteren met de tour doorheen kwam eet ik risotto. Het is volop genieten, zo midden in het sfeervolle deel van de stad, terwijl de avond langzaam valt en het drukke werkleven plaatsmaakt voor mensen op zoek naar wat eten, gezelligheid en warmte. Mijn bezoek aan Melbourne was kort en werd lichtelijk overschaduwd door vermoeidheid, maar dat maakt het niet minder leuk. Tevreden bedenk ik me dat ik aan het eind van mijn rondreis door Australië hier weer terugkom. Het was een goede keuze