Tokio (deel 1)
Na Hong Kong was het tijd voor een korte stop in Tokio, Japan. Ik was daar net als in Hong Kong maar twee nachten maar de vluchten waren wat gunstiger, waardoor ik meer tijd had om de stad te zien. Totaal had ik bijna twee volle dagen! Omdat Tokio net als Hong Kong een grote stad is en er veel te zien en te doen was heb ik mijn verhaal opgesplitst in twee delen! Hierbij de eerste helft.
EERSTE INDRUKKEN VAN TOKYO
Rond half 6 kom ik aan in mijn mini hotelletje in Tokyo. Ik gooi mijn backpack in een hoekje van de kamer en plof neer op bed. Het is een lange dag geweest. Vanochtend was ik om half 6 al op om naar het vliegveld te gaan. De vlucht had wat vertraging maar verliep verder spoedig. Op het Narita vliegveld verbaas ik me over de hoeveelheden roze en wit plastic dat overal gebruikt lijkt te worden. Van het douane-apparaat dat vingerafdrukken en een foto opslaat tot de trams, alles is plastic, veelal lichtroze. Ik pak de trein die me in minder dan een uur door alle rijstvelden heen naar de binnenstad van Tokyo brengt.
Ik schrik wakker. 21:00 uur, staat er op het scherm van mijn telefoon. Oeps, denk ik. Ik had helemaal niet de bedoeling om in slaap te vallen. Mijn maag knort, ik heb in het vliegtuig voor het laatst wat gegeten. Toch heb ik niet zo’n zin in eten want de vermoeidheid overheerst. Met tegenzin sleep ik mezelf de straat uit naar de eerste supermarkt die ik kan vinden. Het is een Japanse supermarkt en ik heb geen idee wat er allemaal op de labels staat maar ik vind een broodje dat er oké uitziet.
De volgende ochtend ben ik om 5 uur wakker en het lukt niet om weer in slaap te vallen. Het belooft een drukke dag te worden, dus ik bekijk waar ik heen wil vandaag en probeer een zo logisch mogelijke route uit te stippelen. Als eerste ga ik op pad naar de Asakusa tempels. Het stikt er van de toeristen als ik aankom, terwijl ik best vroeg op pad ben. Om mij heen hoor ik gekletter van wat klinkt als munten in een blikje. In iedere hoek van het tempelcomplex staan fortune-boxen. Het komt overeen met het principe van fortune-koekjes, alleen nu is het een muur met voorspellingen in plaats van een koekje. Gooi een muntje in de muur, schud de box tot er een staafje uit komt, open het laatje in de muur met het nummer dat overeenkomt met je stokje en in dat laatje licht dan een toekomstvoorspelling. Razend populair onder toeristen, merk ik aan het non-stop geratel. Ik heb medelijden met mensen die in het klooster werken. Hoewel beide tempels indrukwekkend zijn haalt het toerisme de authenticiteit eraf voor mij.
Mijn volgende bestemming is het keizerlijk paleis. Een deel van de route doe ik met de metro, het andere deel loop ik. Ik neem veel tussenweggetjes waar ik gelukkig ook een aantal minder bekende tempels tegen kom die door de locals gebruikt worden. De kleuren van de tempels zijn hier heel anders dan ik Hong Kong. Hoewel er nog steeds veel goud wordt gebruikt is het rood veel minder aanwezig en soms wordt er helemaal geen kleur gebruikt. Donkerbruin, zwart en wit voeren de boventoon. Dit blijkt ook het geval bij de paleiselijke gebouwen. Ik heb mazzel want de wisseling van de wacht begint net als ik aan kom. Daarna wandel ik door de tuinen, langs veel verschillende soorten bomen en honderden naaldbomen en onder andere de keizerlijke vijver met koi-karpers die door de keizerin zijn uitgezet. Aandachtig lees ik alle bordjes over de voormalige rituelen van de strijdkrachten en het keizerlijk huis. Ik leer onder andere dat de dennenbomen voor een lang leven staan. Dat verklaart waarom het er zo veel zijn.
REGEN, REGEN, REGEN…
Het is een flinke wandeling geweest en boven mij wordt de lucht steeds dreigender. Grijze wolken trekken langzaam over de hele stad. Ik neem snel de metro naar Shibuya Crossing. Als ik daar aan kom komt de regen met bakken tegelijk naar beneden. Iedereen heeft paraplu’s en de kruising is op het moment dat het verkeerslicht voor voetgangers op groen gaat dus ook volledig gevuld met paraplu’s. Ik ren de McDonalds in want dat is het eerste restaurant dat ik tegen kom. Ik wilde Sushi lunchen, maar het regent te hard om nog een andere lunchplek te vinden. Na een snelle cheeseburger sprint ik een boekwinkel in waar ze ook paraplu’s verkopen. Ik struin met paraplu en al nog wat straten af maar besluit al snel om naar de tempel Meiji-Jingu, twee metrohaltes verderop, te gaan.
Het is even zoeken maar uiteindelijk kom ik bij een groot park aan waar de tempel zich moet bevinden. Het regent nog steeds heel hard dus er is niemand anders. Het pad naar de tempel is onverhard en met iedere stap voel ik water opspatten naar mijn broekspijpen. Het water kruipt steeds verder omhoog en ook mijn schoenen moeten eraan geloven. Ik voel mijn sokken soppen in mijn net nieuwe Sketchers.
De tempel is het wel waard. Qua ontwerp is het heel anders dan de tempels die ik tot nu toe gezien heb. Er is een soort binnenplaats waar een heilige boom staat en een muur is waar je wensen op kunt hangen. Op eens komt er binnen de tempel een stoet mensen in traditionele kleding voorbij, met voorop een vrouw gehuld in een witte kimono met een grote kap die haar gezicht bedekt. “Het is een bruiloft” hoor ik de beveiliger mij en een stel, ik gok Zweedse, toeristen buiten het overdekte deel van de tempel houdt. Hoewel er weinig ceremonieels gaande was, was de optocht mensen die begeleid werden door monniken indrukwekkend. Mijn broekspijpen plakken inmiddels tegen mijn schenen. De regen blijft maar vallen dus ik wil op zoek naar eten. Ik sta voor de keuze om de regen nog even te trotseren en naar bet Shinjuku District te gaan, bekend om alle billboards en reclameschermen of om terug te keren naar het hotel, waar ik weliswaar warme en droge kleding heb, maar dan mis ik de kans om het district met lichtjes te zien. Ik besluit dat ik het maar voor lief moet nemen dat ik doorweekt ben en pak de trein.
Shinjuku is inderdaad zoals op de plaatjes. Ik dwaal door de straatjes op zoek naar een goede eettent. Het is echter al relatief laat en alle goeie tentjes zitten bom en bom vol. Als ik eindelijk een restaurantje heb gevonden die niet in de prostitutiewijk zit met enge mannen (want dat gebied zit hier kennelijk ook) zie ik een rat door de voordeur naar buiten schieten. De sushitent waar ik wilde eten gaat al bijna sluiten en zo zijn er nog wel een aantal dingen die mij laten twijfelen of ik hier wel moet eten. “Laat maar zitten” denk ik als ik voor de derde keer hetzelfde tentje passeer. Ik neem de eerste metro terug naar het hotel en haal onderweg een hamburger. Eenmaal op mijn kamer spring ik direct onder de warme douche. Die sushi haal ik morgen wel in.
Wil je meer foto’s zien? Klik dan hier.
